Minder dodelijk, maar uiterst bedenkelijk is de toename van het gebruik van kalmerende middelen (benzodiazepines, ook wel ‘pammetjes’ genoemd).

De auteur van dit boek slikte ik er op enig moment 65 per etmaal. Op weg naar de dood, ging hij verder met zijn gebruik.
Deze verslaving ontstond vanuit een depressie, die volgde op zijn burn out. Maar al te vaak zie je dat juist de hardwerkende mens het zicht op zijn grenzen verliest en onvoldoende aandacht besteedt aan zijn fysieke welzijn. Om hulp vragen durfde de schrijver aanvankelijk niet. Tijdens een eerste klinische opname, hadden de ‘specialisten hem zo snel laten afbouwen dat hij een ‘post-onthoudingssyndroom ontwikkelde met traumatische gevolgen.

Beschaamd dat hij geen onderdeel meer uit zou kunnen maken van de ‘gewone’ wereld, verkoos Inderwisch te blijven slikken. Depressie kenmerkt zich naast neerslachtigheid, door ernstige slaapstoornissen. Het lichaam is volkomen uitgeput, maar krijgt geen slaapimpuls. “Ik wilde niet in een sociaal afvoerputje belanden en dus was het werken, slikken, slapen, werken”, zo liet Inderwisch optekenen.

In overeenstemming met het boek ‘hongerige geesten’, groeide de auteur op in een disfunctioneel gezin. Twee van zijn stiefbroers en een stiefzusje stierven aan hun heroïne- en cocaïneverslaving (intraveneus gebruik), zijn moeder at zich dood en hijzelf werd net niet nummer vijf.
In de trajecten die hij als medicijnverslaafde man en psychotherapeut binnen de G.G.Z.-verslavingszorg aflegde, leerde en doorzag Inderwisch wat wél en vooral niet werkte. Zijn ervaringen brachten hem ertoe om een reëel beeld vanuit de twee perspectieven te scheppen: behandelaar én patiënt.

Zijn tips & tricks, zijn uitleg over de werkelijke achtergronden van medicijnverslaving en zijn nimmer aflatende bezieling ten aanzien van nieuwe, baanbrekende behandelingen, maken dit boek tot een ‘must’ voor iedereen die met medicijnverslaving te maken krijgt.

Als therapeut heb ik me te verhouden tot mensen. Daarbij werkt het niet wanneer ik me terugtrek in een ivoren toren, gewapend met wat vakliteratuur, om van daaruit de cliënt toe te spreken.

Zowel de cliënt als ikzelf hebben het nodig om op menselijk niveau contact te maken. De intensiteit en het tempo waarop dat contact plaats vindt worden uiteraard bepaald door de wensen en mogelijkheden van de cliënt.

Wat een therapie succesvol maakt, wordt slechts in geringe mate bepaald door de discipline van waaruit wordt gewerkt. Niets is zo bepalend voor het welslagen van de therapeutische behandeling als het vermogen van de behandelaar een contact aan te gaan dat het benodigde vertrouwen wekt om de cliënt uit te nodigen tot een essentiële uitwisseling van gedachten, gevoelens en andere manifestaties van het ‘zelf’.

In de verslavingszorg is één ding zeker: we zien slechts het topje van de ijsberg. Dat het topje van de ijsberg die medicijnverslaving vormt wel heel klein was, geloofde iedereen op de werkvloer wel. Maar hoe motiveer je iemand voor behandeling als het functioneren relatief gezien nog redelijk goed gaat?

In de afgelopen jaren is er meer aandacht voor de levensgevaarlijke verslaving aan pijnstillers. Vooral in de Verenigde Staten is dit een immens probleem, dat ieder jaar duizenden mensenlevens eist. Hoewel het in Europa nog niet zo erg is, heeft de opioïden-epidemie ons misschien wel een beetje wakker geschud. Maar verslaving aan medicijnen, bij ons vooral de benzodiazepines, krijgt nog niet de zorg en aandacht die het behoeft.

Meindert Inderwisch kampte het grootste deel van zijn leven met het monster dat verslaving is. Het langst was hij afhankelijk van slaapmiddelen. De strijd om ervan af te komen, kostte hem letterlijk en figuurlijk veel meer dan stoppen met drinken. Tijdens het afbouwen van zijn gebruik, werkte hij gewoon als therapeut in de verslavingszorg. Het is het verhaal van de loodgieter die thuis een lekkende kraan heeft. Hij die andere mensen goed helpt en zelf eindeloos een eenzame strijd voert.

Dit boek is ambitieus: het wil een beeld schetsen van de problematiek. Van de verschijnselen en mogelijke behandelingen tot het voorkomen ervan. Maar Inderwisch wil ons ook uitleggen welke, vaak onbewuste, motieven achter het verslavingsgedrag verborgen kunnen liggen. En dat hier in de behandeling meer aandacht voor moet komen om uiteindelijk af te kunnen kicken.

Zelf is hij inmiddels al jaren volledig abstinent, zoals dat in vakjargon heet. Hij slikt geen slaappillen meer en werkt nog steeds als therapeut met verslaafde mensen.

Dit boek is een moedige poging om iedereen die met deze ‘meest verborgen’ verslaving te maken krijgt, bij zichzelf of een naaste, een hart onder de riem te steken en een hoopvol perspectief te bieden.

Mijn relatie met Inderwisch is complex: hij is een van mijn beste vrienden. Hij was jarenlang een collega en we schreven samen een boek over verslaving (Mateloos), in een periode dat zijn verslaving aan slaappillen nog volop speelde. Toen wist ik nog niet dat hij mijn recepten had vervalst om in Antwerpen zijn benodigde hoeveelheden te kunnen bemachtigen (het lijkt erg op het scoren van drugs). Dat ik niet boos op hem ben geweest, heeft niets met onze vriendschap te maken. Ik heb het liegen en bedriegen altijd beschouwd als een uiting van een ernstige kwaal, die niet zal verdwijnen door het oordeel van mensen uit de omgeving van de verslaafde.

Juist door zijn dubbelrol van verslavingstherapeut en ervaringsdeskundige beschouw ik Meindert als de ideale auteur van een boek over medicijnverslaving, een onderbelicht gezondheidsprobleem dat veel mensenlevens eist.

Ik wens iedere lezer veel leerzame momenten tijdens het lezen van dit boek.

Bram Bakker