De verlokkingen van de lockdown

Corona houdt ons in ons kot, ver van vrienden, familie of collega’s. Voor herstellende verslaafden is er nóg een bijwerking: hun contacten met lotgenoten vallen weg. En dat terwijl angst, verveling en eenzaamheid de verlokkingen van een verslaving alleen maar groter maken. Hoe spartelt een verslaafde zich door de lock downs? ‘je handen ontsmetten is niet simpel als je ooit handgel hebt gedronken omdat er alcohol in zit.’
‘na drie dagen had ik alweer 10 gram opgesnoven. Mijn kinderen stuurden me sms’jes: ‘mama, kom toch uit bed!”

Hanne van Tendeloo

Tom (26) is twee jaar vrij van drugs en alcohol, maar merkt dat de coronacrisis hem op de proef stelt.

TOM «Bij de eerste lockdown, toen iedereen opeens in zijn kot moest, miste ik vooral structuur: mijn dagen waren een aaneenrijging van zetelhangen en Netflix kijken. Na een tijd voelde ik me nutteloos. Dan wordt het gevaarlijk, weet ik. Ik begon ook weer ‘gebruikersdromen’ te krijgen: ik droomde dat ik sterk genoeg was om het toch nog één keertje te doen. Op aanraden van iemand uit mijn zelfhulpgroep ben ik beginnen te joggen in het bos. Dat hielp.»

HUMO Met welke verslaving worstelde je?

TOM «Ik heb vijf jaar lang in een zware alcohol- en drugsverslaving gezeten. Op het eind had ik de keuze: stoppen of doodgaan. Ik lag vaak in het ziekenhuis. Als ik mijn pijn niet meer kon verzachten met alcohol of drugs, nam ik mijn toevlucht tot zelfverminking en zelfmoordpogingen.

»Mijn favoriete drugs waren GHB en speed. Nog altijd kan ik geen frisdrank drinken: ik nam mijn drugs altijd in met Fanta of Ice Tea, en de smaak ervan doet me daaraan denken.»

HUMO We ontsmetten onze handen massaal met handgels. Voor iemand met een alcoholverslaving is dat geen onschuldig goedje.

TOM «Ik heb dat spul nog gedronken. Toen ik weer eens in het ziekenhuis lag en de tijd wilde doden, dronk ik van de fles alcoholgel die op mijn kamer stond. Als ik nu mijn handen moet desinfecteren, word ik al misselijk van de geur. Alsof mijn lichaam zich schrap zet: ‘Oppassen!’

»Net als iedereen begon ik tijdens de lockdown aan de grote schoonmaak. Ook die confronteerde me met mijn verslaving: ik zat portovlekken van de muur te schrobben. Of dan schoof ik mijn bed aan de kant en vond ik lege condoomverpakkingen en andere smurrie – mijn verslaving ging gepaard met allerlei seksuele escapades. Ik heb alles overgoten met een grote dosis javel (lachje).

»De herinneringen zijn dubbel: ze maken me bang, maar ik ben ook blij dat ik niet meer zo hoef te leven, dat ik nu genoeg tools heb om niet meer aan de verslaving toe te geven. Ik woon nog steeds in hetzelfde appartement, boven de buurvrouw met wie ik vroeger samen gebruikte en luidruchtige feestjes gaf. Zij gebruikt wél nog volop. Een tijd geleden stonden hier acht politiecombi’s om één van haar wilde feestjes stil te leggen. Daar had ik bij kunnen zijn, dacht ik.»

HUMO Wat doe je als je het moeilijk krijgt?

TOM «Dan bel ik mijn sponsor van de zelfhulpgroep en ventileer ik. Is het een simpel verlangen, een craving, dan krijg ik het slechte gevoel met één telefoontje de kop ingedrukt. Gaat het dieper, dan heb ik wat meer telefoontjes nodig, of pak ik er mijn twaalfstappenplan bij om wat te lezen over herstel. Bij mij had mijn gebruik alles te maken met mijn negatieve zelfbeeld en trauma’s uit mijn kindertijd. Ik had ADHD en werd volgepropt met rilatine. Zodra ik weer wat te actief word, denk ik nog altijd: de mensen gaan me niet meer leuk vinden. Vroeger kreeg ik dat stemmetje stil met drugs en alcohol, nu praat ik met lotgenoten.»

HUMO Corona heeft het contact met die lotgenoten bemoeilijkt.

TOM «Ja, en dat veroorzaakt eenzaamheid. Gelukkig is mijn zelfhulpgroep van bij het begin van de crisis overgeschakeld op onlinemeetings. In het begin deed ik er zes per week. Dan zat ik bijna elke ochtend om elf uur voor mijn scherm met een koffie. Na een tijd is dat wat verwaterd: nu doe ik nog wekelijks één onlinemeeting. Misschien word ik weer wat te zelfzeker: ik begin te denken dat ik mijn verslaving nu wel onder controle heb, dat mijn herstel sterk genoeg is. Maar als ik er dan wat dieper op inzoom, merk ik dat ik in oude gedragingen begin te hervallen: ik word weer wat eigenwijs. Ik weet dat ik moet oppassen voor de illusie dat ik genezen ben.

»Het grote voordeel is dat ik zelf in een twaalfstappenkliniek werk – ik heb mijn carrière als kapper opgegeven om in de verslavingszorg aan de slag te gaan. Ik zie elke dag mensen onder invloed binnenkomen, en ik weet: daar wil ik niet terug naartoe.

»Iemand die ik help bij zijn herstel, hervalt sinds de coronamaatregelen continu. Omdat de wereld nu on hold staat, slaagt hij er niet in een nieuw leven op te bouwen, met mensen die niet uit zijn verslavingsverleden komen. De enige opties die hij nu heeft, zijn een opname of onlinemeetings. Maar voor een scherm zitten is minder persoonlijk dan een zaal binnenstappen en een echte connectie voelen – die knuffel of koffie achteraf doet zoveel.»

BRIEFJE VAN DE DEALER

Ervaringsdeskundige Ludo neemt na de kantooruren de telefoons op bij de AA, de Anonieme Alcoholisten. Hij merkt hoe hoog de drempel is voor nieuwkomers, nu vergaderingen alleen virtueel kunnen doorgaan.

LUDO «Normaal verwijs ik bellers door naar een vergadering bij hen in de buurt. Nu moet ik hen meedelen dat ze enkel online bij een groep kunnen aansluiten. Niet iedereen wil of kan dat. Onlangs kreeg ik een oudere man aan de lijn. ‘Hebt u een computer, tablet of smart-phone?’ vroeg ik. Maar hij had alleen een oude gsm zonder wifi. Tja, dan houdt het op. Ik heb hem op het hart gedrukt dat hij altijd mag bellen, maar ik acht de kans klein. Je raapt niet elke dag genoeg moed bijeen om hulp te zoeken.»

HUMO Heeft corona het aantal oproepen doen stijgen?

LUDO «Meer en meer. Mensen beseffen: op deze manier houd ik het niet vol. Ze krijgen last met hun kinderen, met hun partner – zij pikken het niet meer.»

Ook Helene Key van verslavingszorgcentrum SolutionS krijgt nu vaker bezorgde partners of ouders aan de lijn.

HELENE KEY «Omdat ze meer gedwongen samen thuiszitten, hebben ze opeens een veel beter zicht op hoe problematisch het gebruik van hun man, vrouw of kind werkelijk is. Zij zetten nu vaak de eerste stap.

»Corona wordt expliciet vernoemd in onze intakegesprekken. Je hebt de alleenstaanden met een beperkt sociaal netwerk, die dat nu nog verder zien afkalven. Telewerken is ook niet voor iedereen ideaal: sommigen missen het contact, anderen krijgen er extra stress van. Die mensen grijpen nu sneller naar alcohol, cocaïne of cannabis. We zien ook een sterke toename van het aantal gameverslaafden onder jongeren. Dat zijn bijna altijd jongens – meisjes raken eerder verslaafd aan sociale media.»

Bij Reset, het herstelcentrum van David Ketteridge, is het sinds corona alle hens aan dek.

DAVID KETTERIDGE «Sinds maart merk ik in onze aanmeldingen een stijging van 25 à 30 procent. Ik hoor steeds dezelfde klachten: mensen zijn eenzaam, hebben het moeilijk om contacten te leggen, leven in financiële onzekerheid… Voor verslaving is negativiteit een grote valkuil. Ik tel ook opmerkelijk meer mensen die hervallen.

»Wie nu opgenomen wordt in een verslavingskliniek, mag geen bezoek ontvangen. Voor het herstel is dat geen goede zaak. Ook onze activiteiten – wij gaan soms karten of bowlen – kunnen niet doorgaan. Ik had net nog een gesprek met iemand die thuis zit te niksen, te blowen en te wachten tot het leven weer begint. Corona is voor hem het perfecte excuus om zich te verliezen in zijn verslaving.»

Als Peter (*) – elf maand zonder coke en alcohol – rond zich kijkt, ziet hij hoe makkelijk het is om nu af te glijden.

PETER «Sinds we moeten telewerken, organiseren we met de collega’s soms digitale aperitiefsessies. Je krijgt dan een soort groepsgevoel, maar in essentie zit je wel in je eentje thuis te drinken.»

HUMO Ik kan me voorstellen dat jij liever niet deelneemt aan die e-pero’s.

PETER «Ik maak mezelf een lekkere mocktail en babbel gewoon mee. Voor de laatste e-pero had het bedrijf elke werknemer zelfs een pakket opgestuurd met een flesje wijn, een flesje champagne en een pintje. Mij stoort dat niet – ik kan die flesjes gerust in mijn koelkast hebben liggen zonder in de verleiding te komen – maar ik was net zo blij geweest met een alcoholvrije gin of een frisdrank. Op een etentje vraag je vooraf toch ook wie vegetarisch is? Ik stel me ook vragen bij het concept: gaan we niet wat ver als werkgevers alcohol beginnen op te sturen? Ik ken collega’s met een drankprobleem die zo’n geschenk beter niet in de bus krijgen.

»Sinds de coronamaatregelen heb ik al vaak gedacht: ik ben net op tijd gestopt met gebruiken – ik was niet alleen verslaafd aan drank, maar ook aan coke. Anders zat ik nu in de hel.»

HUMO Drie maanden nadat je hulp had gezocht voor je verslaving, stak het coronavirus stokken in de wielen bij je herstel.

PETER «Ik had net een routine opgebouwd: na het werk reed ik door naar een meeting van de praatgroep, soms tot vier keer per week. Sinds corona doe ik wekelijks één digitale meeting, op zaterdagochtend. De eerste keer iets delen via een scherm was wel lastig. Er zitten in zo’n groep mensen van alle leeftijden en sociale klassen. Niet iedereen kent de digitale gedragscode – dan verscheen er weleens eentje in bloot bovenlijf op het scherm – maar intussen heeft iedereen zijn draai gevonden. Het belangrijkste is dat je voelt: ik sta er niet alleen voor.»

HUMO Is één meeting per week genoeg?

PETER «Voorlopig wel. Vaak ontwikkelen verslaafden in herstel wel een andere obsessie. Ik heb vrienden die nu marathons lopen. Ik heb dat met klussen. Ons huis ziet er sinds corona beter uit dan ooit (lacht).

»Laatst zag ik op één van mijn digitale meetings een ex-collega op het scherm verschijnen: we wisten niet van elkaar dat we in hetzelfde ‘clubje’ zaten. Achteraf vertelde hij me dat hij al heel lang met het idee speelde om te stoppen. De tweede lockdown was de druppel: de eerste was hij nog verslaafd doorgekomen, maar de aankondiging van de tweede deed hem de stap naar hulp zetten. Misschien is dat wel een fijn neveneffect van corona: hulp zoeken is een minder groot taboe geworden. Overal lees je nu verhalen over mentaal welzijn.»

HUMO Maak jij nog moeilijke momenten mee?

PETER «Jawel. Ik woon in een stad en opeens merkte ik dat er gedeald werd in mijn straat. Dan deed ik nietsvermoedend de voordeur open en zag ik de welbekende handelingen. Dat was toch wel pittig. Ik heb me zelfs thuis moeten opsluiten. Ik wist: als ik nu naar buiten ga, spreek ik die dealer aan. Het is gelukkig goed afgelopen. De politie heeft het café verzegeld van waaruit die dealer zijn handeltje runde.

»Een ander moeilijk moment kwam toen ik een briefje van mijn vroegere dealer in de brievenbus vond: ‘Ik heb nog wat van jou tegoed.’ Dat was schrikken. Ik heb meteen wat fellows gebeld, en hun advies was unaniem: ‘Dit is één van de gevolgen van je oude leven. Om een nieuwe start te nemen, moet je het afronden.’ Als die dealer ooit voor de deur staat, ligt zijn geld klaar. Ik ben niet van plan er veel woorden aan vuil te maken: bedankt en vaarwel. Mentaal voel ik me klaar voor de confrontatie. En komt hij zijn geld niet ophalen, dan gebruik ik het na corona voor een reis naar Japan.»

HUMO Corona heeft je aan het wankelen gebracht, maar je staat nog altijd stevig recht.

PETER «Ik voel me in balans, ja. Ik probeer kleine frustraties – telewerken en met mijn baas bellen terwijl mijn dochtertje aan het huilen is – te relativeren. Dat heb ik geleerd tijdens mijn herstel. Ook een slechte dag gaat voorbij, en na corona komt er wel iets anders. Ik kan nu weer genieten van het leven, zonder vast te zitten in gebruik. Ik zal altijd moeten oppassen om dat niet te vergooien, of er nu een virus door het land gaat of niet.»

VOLLE GLASBAKKEN

Ernst (*) heeft net zeventien dagen quarantaine achter de rug: zijn vrouw, die in een ziekenhuis werkt, was besmet. Het gevoel opgesloten te zitten woog zwaar op hem.

Ernst «Als ik noodgedwongen moet thuisblijven, krijg ik flashbacks naar mijn tijd in de gevangenis – ik heb drie jaar gezeten. Om mijn gebruik te financieren – ik was verslaafd aan amfetamines en heroïne – was ik beginnen te dealen. Telkens wanneer ik tegen de lamp liep, lieten ze me gaan met een voorwaardelijke straf. Tot ik die laatste keer echt in de cel moest. In de eerste lockdown zag ik die vier muren weer op me afkomen. Nu had ik dat verstikkende gevoel nog veel meer: het was alsof iemand me bij de keel greep.

»Nu, de gevangenis is ook wel mijn redding geweest. Ik had er een papiertje van een zelfhulpgroep aan de muur zien hangen en redeneerde: baat het niet, dan schaadt het niet. Met de hulp van de AA ben ik clean geworden. Ik heb al vaak gedacht: ze hadden me beter tien jaar eerder in de bak gestopt, dan had ik nu al verder gestaan.»

HUMO Je was al zes jaar op het juiste pad toen corona kwam.

Ernst «Door deze crisis ben ik gaan beseffen hoe belangrijk structuur en een sociaal leven zijn voor mijn herstel. Ik heb een vrouw en kinderen, maar nu weet ik dat ik ook niet zonder mijn andere contacten kan. Ik werk op een school, waar ik toezicht houd. Dat viel bij het begin van de coronacrisis weg, wat voor een enorme onrust zorgde. Ook nu, na mijn quarantaine, was ik opgelucht dat ik weer aan de slag kon.»

HUMO Is de angst voor het virus ook een trigger voor herval?

Ernst «Natuurlijk. Ik was er van bij het begin niet gerust in: met mijn drank- en drugsmisbruik heb ik jarenlang roofbouw gepleegd op mijn lichaam. Mijn gezondheid is niet optimaal en ik weet niet hoe mijn lichaam zou reageren. Als bij wonder raakte ik niet besmet toen mijn vrouw het kreeg.»

HUMO Heb je het soms zo zwaar dat je weer zou gaan gebruiken?

Ernst «Zo’n moment is er even geweest. De eerste weken van de lockdown was alles nog nieuw en plezant, maar na een tijd begon ik me meer en meer af te zonderen. Soms ging ik drie uur in mijn eentje wandelen of fietsen. Kwam ik thuis, dan was ik nog altijd prikkelbaar en opvliegend. Ik begon mezelf erop te betrappen dat ik tijdens mijn wandelingen op de grond aan het speuren was naar drugs, of stiekem hoopte iemand tegen het lijf te lopen uit mijn oude leven. Onbewust was ik op zoek naar manieren om weer te gaan gebruiken. Had ik niks ondernomen, dan had ik ervoor gezorgd dat de boel thuis ontplofte, zodat ik kon zeggen: ‘De boom in met iedereen, ik ga weer gebruiken.’ Gelukkig is het zover niet gekomen. Mijn vrouw heeft me net op tijd naar de huisarts gestuurd. Die heeft me kalmeerpillen en anti-

depressiva voorgeschreven. »Eerst stond ik er niet voor te springen – ik was net blij dat ik van alle medicatie verlost was – maar het maakte de situatie wel weer leefbaar. Na de eerste lockdown begon ik de medicatie af te bouwen, maar toen ik in quarantaine moest, heeft mijn dokter me weer op de oorspronkelijke dosis gezet. Ik heb er intussen vrede mee dat ik die medicatie nodig heb om deze periode nuchter te overbruggen. Als deze crisis me iets heeft geleerd, dan wel dat ik niet zo streng moet zijn voor mezelf.»

HUMO Vind je ook rust door de online-AA-vergaderingen?

Ernst «Ja. Ik ben heel actief in onze praatgroep. Zo’n groep is niet alleen belangrijk omwille van de hulp die je zélf krijgt; je haalt er ook voldoening uit, omdat je andere verslaafden kunt helpen.»

HUMO Zie je het bij lotgenoten foutlopen door corona?

Ernst «Nieuwe aanmeldingen hebben we niet bij onze groep – die komen misschien nog, na corona. We zien wel mensen hervallen die al meer dan twintig jaar nuchter zijn.

»Mijn beste vriend heeft ook een verleden als heroïneverslaafde. Ik keek altijd enorm naar hem op: hoe hij erin slaagde om van de drugs te blijven, dat wilde ik ook. Maar onlangs was hij op bezoek en zei mijn vrouw achteraf: ‘Er klopt iets niet.’ Ik ben met hem gaan praten en jawel, hij gebruikte weer. Dat heeft me wel geraakt. Hij was net aan een opleiding begonnen voor een nieuwe job toen corona kwam en alles stilviel. Té veel tijd en té veel thuiszitten: die combinatie is dodelijk voor mensen met een verslaving.»

HUMO We horen berichten over stijgend drank- en drugsgebruik door de lockdown, ook bij wie nog niet met een verslaving kampte.

Ernst «Ik ging gisteren naar de glasbak: die zat bomvol met drankflessen. Ik woon nochtans in een klein dorp – dan weet je het wel. Mensen zoeken nu in drank een surrogaat voor geluk.

»Ik kijk met een bang hart naar de Facebookchallenges. Ik zag een gast vier Duvel-glazen achteroverslaan met wodka, Bacardi en ander straf spul. Mensen hebben niet in de gaten hoe snel zoiets uit de hand kan lopen. Ik heb me moeten inhouden om die kerel geen bericht te sturen: ‘Als het fout loopt, mag je me altijd bellen.’»

HUMO Heeft een lockdown ook positieve gevolgen? De cafés zijn dicht.

Ernst «Een alcoholverslaafde heeft geen café nodig. Mij zag je er zelden: ik ging twee kratten Cara Pils halen en dronk thuis. Het enige positieve aan die crisis is dat mensen weer beseffen wat ze aan elkaar hebben. Zonder mijn vangnet – mijn vrouw, mijn dokter, mijn praatgroep – had ik je nu een heel ander verhaal moeten opbiechten.»

Ook Werner benadrukt het belang van menselijk contact om niet weg te zakken in oude gewoontes. Hij zet zich in bij de AA en probeert met alle leden contact te houden.

WERNER «Ik heb al gehoord dat sommige groepen nu met z’n vieren gaan wandelen. Het is moeilijk in te schatten hoe het écht met iemand gaat als je hem niet kunt zien. Op een scherm kun je veel verbergen.

»Een maat is hervallen tijdens de eerste lockdown. Ze hebben hem thuis dood teruggevonden. Hij had het virus opgelopen, maar in plaats van zich te laten behandelen, had hij naar de fles gegrepen. Hij had geen voedsel in zijn maag, alleen alcohol.»

HUMO Had niemand iets in de gaten?

WERNER «Ik stuurde hem geregeld berichten. Hij beweerde dat hij op het juiste pad zat. Hij begon ook vaak over zijn kinderen, maar achteraf hoorde ik dat die al maanden niet meer waren langsgekomen. De lockdown was de ideale dekmantel.»

MAMA IS MOE

‘Ik ben op dag drie van de eerste lockdown hervallen,’ biecht jonge moeder Karolien (*) op.

KAROLIEN «Ik was het huis aan het opruimen en vond een zakje met een gram coke terug – vroeger verstopte ik die overal in huis. In een halve seconde had mijn hoofd beslist: gebruik maar, niemand ziet het. Een paar uur later liep ik als een gek het nummer van mijn vroegere dealer te zoeken. Met gierende banden verscheen hij voor mijn deur – die mannen doen nu gouden zaken – en ik was weer vertrokken.»

HUMO Je was al een paar maanden clean.

KAROLIEN «Twee jaar had ik erover gedaan, om van sporadische gebruiker naar 4 gram coke per dag te gaan. Nu zat ik in minder dan twee weken weer op dat punt. Na drie dagen had ik al 10 gram opgesnoven, na twee weken was ik 2.000 euro kwijt. En net zoals vroeger werd ik meteen weer een meester in manipuleren en ontkennen. ‘Morgen stop ik,’ maakte ik mezelf wijs.»

HUMO Had niemand iets in de gaten?

KAROLIEN «Ik hoefde nergens te zijn. Ik had geen afspraken, zag geen vrienden of familie, hoefde niet ’s ochtends aan de schoolpoort te staan. Ook de meetings van mijn zelfhulpgroep gingen niet door. Mensen belden me wel, maar ik nam de telefoon niet meer op. Corona had de perfecte setting gecreëerd om weer te gebruiken.

»Mijn gezin zag het natuurlijk wel, maar ze konden niks doen. Ik zag hoe droevig mijn kinderen waren. Mijn oudste stuurde me zelfs een sms: ‘Mama, kom toch eens uit je bed.’ Maar op zulke momenten kan zelfs de liefde voor mijn kinderen me niet redden: ‘Mama is moe, laat me met rust.’ Vroeger heb ik zelfs nog gebruikt terwijl mijn kinderen iets verderop tv aan het kijken waren. Ze waren heel bang dat het weer die kant zou opgaan en dat ik opeens weer zou verdwijnen – ik ben een tijdlang gaan afkicken in een kliniek.

»Uiteindelijk heb ik zelf de telefoon genomen en het opgebiecht aan een fellow uit mijn praatgroep. Een paar dagen later zat hij hier in de zetel, met mondmasker en handschoenen aan: ‘Het gaat niet goed met jou, hè Karolien?’ Hij heeft me weer op de rails gekregen: drie ochtenden per week gingen we samen wandelen. Hij verplichtte me ook om de rest van de groep in te lichten.»

HUMO Hoe reageerden ze?

KAROLIEN «Heel positief. Dat is zo geweldig aan zelfhulpgroepen: niemand oordeelt. Ze vinden het zelfs knap dat je ermee naar buiten komt. Toen was mijn schaamte voorbij en kon ik met een schone lei beginnen. Zij begrijpen pas echt hoe ik zo’n lockdown doormaak.

»Na die grote terugval heb ik in juni nog een kleine uitschuiver gemaakt: de lockdown was voorbij, en in de euforie dacht ik dat ik het wel aankon. Maar zodra ik gebruikt had, voelde ik: ‘Dit loopt fout.’ Ik heb het meteen opgebiecht aan mijn groep en het is bij die ene keer gebleven. Nu gaat het goed. Meer zelfs: ik heb een totaal ander leven. Ik doe nu elke ochtend mijn yogaoefeningen en bid elke dag. Vroeger zei ik ook dagelijks mijn gebedje, maar dan om te smeken dat mijn drugs op tijd zouden komen en dat het goed spul zou zijn. Ik ben intussen ook weg bij mijn man: hij is geen slechte man, maar voor mij hing hij samen met een slecht patroon dat ik in de loop der jaren had ontwikkeld.

»Onlangs is een vriend uit mijn studententijd overleden. Ik heb het er heel zwaar mee. Ik ben al drie dagen misselijk, omdat mijn lichaam zoveel van me vraagt. Toch ga ik niet meer gebruiken. Die behoefte heb ik niet meer, al weet ik dat er elke dag aan moet werken.

»Ik ben blij dat ik die terugval heb gehad: ik had die nodig om te zien in wat voor duivelin ik verander als ik gebruik. Ik heb gevoeld hoe machteloos ik sta tegenover mijn verslaving. Ik heb ook gezien hoe triest het mijn kinderen maakt. Die pijn wil ik hun nooit meer aandoen.»

MET BABY BIJ DEALER

De lockdown is niet voor iedereen een kwelling. Youssef (*) noemt corona

een geschenk uit de hemel.

YOUSSEF «Deze crisis heeft me zoveel nieuwe inzichten bijgebracht. In maart kwam het leven abrupt tot stilstand en dat deed wonderen voor mijn hoofd. Vóór corona uitbrak, was ik al twee jaar drugsvrij, maar het is pas sinds de eerste lockdown dat ik ’s ochtends niet meer aan drugs denk. Ook al was ik clean, gebruiken speelde nog voortdurend door mijn hoofd.

»Eén van de inzichten die corona me bracht, is dat mijn job een nog grotere trigger was dan ik dacht. Ik werk als chef in een restaurant. Ik heb daar ontelbare flessen leeggedronken, en bij dronkenschap hoorde altijd coke. Elke dag langs die rijen flessen lopen om naar de koeling te gaan was blijkbaar toch een grotere beproeving dan ik dacht. Toen alle restaurants dichtgingen, vond ik pas echt gemoedsrust.»

HUMO Wil je na corona van job veranderen?

YOUSSEF «Ik zat er al lang over te piekeren, maar nu weet ik het zeker: ik ga iets anders doen. Ik word zelfstandige en ga restaurants adviseren hoe ze een winstgevende kaart kunnen samenstellen. Vroeger dacht ik dat ik het me financieel niet kon permitteren, maar de lockdown heeft me geleerd dat het leven best goedkoop is. Zelfs met een uitkering voor tijdelijke werkloosheid loopt het prima, de rekeningen zijn betaald. Geld houdt me niet langer tegen. Breken met oude gewoontes is moeilijk, dat weet elke verslaafde, maar corona heeft me geholpen.

»De sleur van zo’n lockdown had me vroeger zeker weer doen gebruiken, maar ik heb geleerd dat dipjes bij het leven horen en dat ik geen drugs nodig heb om ze te trotseren. Ik hoor hoeveel mensen opzien tegen de eenzame feestdagen, maar van mij mag deze lockdown nog maanden duren.»

HUMO Het gaat dus goed met je?

YOUSSEF «Nu wel, ja. Maar een tijd geleden heb ik nog een uur zitten huilen, omdat ik plots gekweld werd door de gedachte: hoe kan ik ooit hebben gebruikt met mijn dochter in de buurt? Op mijn dieptepunt stond ik met de buggy bij mijn dealer thuis, in één of ander vuil kot met schimmel op de muur. Zelfs mijn dealer zei: ‘Hoe haal je het in je hoofd om met haar naar hier te komen?’ Maar ik was zó ver heen. Ik ben zo dankbaar dat mijn gezin nu op de eerste plaats komt. Meer heb ik niet nodig, dat zie ik nu. Die ravage heb ik achter me gelaten.»

(*) Peter, Ernst, Karolien en Youssef zijn schuilnamen. (Bron: HUMO)