Harde ontwenning

‘If you want to help an alcoholic
you give him a drink
and if you want to help a junkie you
give him a fix’ (Charles Bukowski, Open all night)

Uit een geheel ander vaatje wordt getapt door dokter Vernon E. Johnson die de bestseller Intervention, how to help someone who doesn’t want help’ schreef. Mocht u tot de categorie behoren die de illusie koestert dat uw verslaafde familieleden en beminden onder liefdevolle dwang van hun ‘ziekte’ (zoals Vernon dat noemt) kunnen genezen, is dit boek een aanrader.

Zelf zou ik Vernon mijden als de pest. Hoewel zijn boek bijzonder veel nuttige, relevante informatie bevat aangaande de verslavingsproblematiek, is hij toch een Amerikaanse ‘community leader’ en vrezen ik en mijn mooi gevormde, gespierde mannenbillen voor de injectiespuit van zijn goddelijke goedheid. U moet daarbij weten dat ik lijd onder mijn weldoenerschap en al genoeg hooi op mijn vork heb. Doet u mij een onsje slechtheid en ik zal mijzelf het goedje met mate toedienen.

De subtitel van Vernons boek : ‘A Step-By-Step Guide for Families and Friends of Chemically Dependent Persons’ bevestigt mijn wantrouwen. De verslaafde is al gereduceerd tot een lastige buikspreekpop die zo snel mogelijk moet worden verscheept naar Groenland om daar, met alle andere klappertandende verkleumde kalkoenen uit hun verdoving te ontwaken. Dat gaat meer pijn doen dan dokter Johnson ooit zal kunnen vermoeden.

In The French Connection wordt narcoticarechercheur Popeye Doyle (rol van Gene Hackman) gegijzeld en krijgt hij van zijn ontvoerders een dagenlange heroïnekuur. Popeye, die er nogal ongenuanceerde ideeën op nahield ten aanzien van de verslaafdenproblematiek, wordt zo gedwongen zijn visie bij te stellen.

Afgelopen zondag zag ik de film Pure waarin een kansarm eenoudergezin lijdt onder de heroïneverslaving van de moeder. Net als in Trainspotting wordt in deze rolprent duidelijk gemaakt dat de wil van de gebruiker, en niet die van zijn omgeving, cruciaal is in het proces dat uiteindelijk tot ontwenning zou kunnen leiden.

De meeste aandacht gaat uit naar de verdovingsvarianten die overlast veroorzaken. Begrijpelijk, want er is veel leed voor de betrokkenen.

Toch durf ik te stellen dat Nederland, met zijn notoir tolerante houding ten aanzien van het drugsbeleid, in het kader van de baanbrekende filosofieën die de komende decennia nog voor het voetlicht zullen komen, tenslotte een modderfiguur zal slaan. En we waren zo dicht bij de staat van verlichting. Legalisering was een bespreekbare kwestie geworden. Pioniers waren we. En nu pacificeren we de kleindenkers uit Frankrijk, waar het bon ton is om reeds vanaf de lunch in kennelijke staat te verkeren. Een gewoonte die door de gegoede burgerij hier is overgenomen. Het is makkelijk lullen bij een goed glas wijn. En als u om een gesprekje verlegen zit, verleg het onderwerp dan eens naar andere vormen van verslaving. Die aan koolhydraten bijvoorbeeld. Of schoenen. Als de juiste investeringen worden gedaan kunnen straks uw zwaarlijvige buren met de Titanic II afreizen naar de Zuidpool. Enkele reis.