Het verhaal van Karin Ruiten

Karins voornaamste klacht is niet dat zij en haar gezinsleden de verkeerde medicijnen kregen voorgeschreven, maar dat er niet adequaat gereageerd werd op de ellendige symptomen daarvan en hoe die haar gezin tot op de rand van de afgrond brachten. De familie voelde zich volledig genegeerd wat betreft de noodsignalen die werden verzonden.   

Het verhaal van Karin kreeg nog een interessant staartje toen ze haar tekst tevens opstuurde naar de mensen uit het voormalige behandeltraject dat hieronder beschreven wordt. De reactie vanuit de GGZ was tamelijk openhartig en dat verdiende Karin ook, maar wat je ‘verdient’ of ‘krijgt’ zijn jammer genoeg vaak twee verschillende dingen.

Hoe de verkeerde medicijnen (psychofarmaca) een gezin kunnen ontwrichten

Ik ben Karin en moeder van 2 hele bijzondere en mooie kinderen , een inmiddels volwassen jongeman van 23 en een jongedame van 18 jaar.  Wij hebben met dit gezin een hele lange weg af moeten leggen.

De herinneringen aan mijn kindertijd en jeugd heb ik altijd als normaal en zelfs fijn ervaren. Ik kom uit een arbeidersgezin en heb familie en vrienden. Goede herinneringen aan mijn middelbare schooltijd heb ik ook. Wel was er altijd ruzie in de familie, maar daar had ik verder geen last van. Achteraf gezien , weet ik nu ook dat dit signalen hadden kunnen zijn voor de ADHD die zich leek te manifesteren in mij, maar in die tijd was dat nog niet zo bekend. ‘Die goeie oude tijden’. Zo kijk ik erop terug en gelukkig maar. Veel vriendinnen leren kennen, vrouwen die ik tot op de dag van vandaag nog zie.

Met alles wat ik nu weet, was ik een kwetsbaar kind dat pijnlijke zaken verdrong. Ik maakte mijn school niet af en daar zette ik wel een blijvend vraagteken bij. Diep van binnen wist ik dat er iets goed mis zat. Achteraf gezien, bleek dat ook zo te zijn. Ik spijbelde veel, rookte en dronk als we uitgingen, maar dat was niets bijzonders. Ik ging werken en leerde mijn huidige man kennen. Op mijn twintigste woonde ik al samen. Inmiddels zijn we al 33 jaar bij elkaar, mijn echtgenoot en ik. We hebben stormen doorstaan en ik mag er heel dankbaar voor zijn dat we als gezin nog onder één dak samenleven. We hebben aan een zijden draadje gehangen. Onze redding was om te breken met de GGZ als hulpverlenende instantie.

Het begon eigenlijk al toen ik zwanger was en mijn dochter op komst was.

De depressies tijdens de zwangerschap en daarna. Na haar geboorte in 2004, ben ik nooit meer de oude geworden en dat is nu 18 jaar geleden. Mijn hormonen waren uit balans en ik was me er totaal niet van bewust wat ik met me meedroeg.

Ik heb het nog ruim 2 jaar volgehouden om min of meer te functioneren, maar uiteindelijk kon ik er niet meer onderuit. Ik was ‘op’ en stortte in.

Zoals gewoonlijk ga je dan naar de huisarts en met een verwijsbrief belandde ik bij de GGZ waar ik al snel argwanend werd ten aanzien van hun kundigheid.

En toen begon het. Ik kreeg de diagnose ADHD en ze wilden me medicatie voorschrijven. Die heb ik in eerste instantie geweigerd en ben naar een ‘neurofeedback’ instituut gegaan. Na de eerste behandeling, was het advies om alsnog medicatie te gaan gebruiken, omdat ik het vervolgtraject niet kon betalen.

Het geld dat we hadden gespaard, besteedde ik liever aan ‘neurofeedback’ voor mijn zoon. Zijn geboorte was traumatisch verlopen en ook hij had inmiddels de diagnose ADHD.

En toen ging het goed mis. Voor mijn ADHD slikte ik ‘methylfenidaat’ (11). Terwijl ik met een patiënt bezig was, vond er een psychotische overschrijding in mij plaats. (12) Ik meldde mij ziek en wist : Ik kom nooit meer terug.

Opnieuw belandde ik in het Neurofeedback instituut en ‘werkte’ me daar terug naar de ‘veilige zone’. Ja zo slim was ik wel.  Stel je voor dat de psychiater, die mij later behandelde, erachter zou komen dat ik een psychotische overschrijding had gemaakt.

De deskundige ben jezelf: ik wilde mijn medicatie terug ( ja echt waar) en die kreeg ik van de kinderarts van mijn kinderen.

Ik verlaagde de dosering. Dat kon, zo had ik ergens gelezen en wonder boven wonder bleek het te werken, althans dat dacht ik.
Van meet af aan leverde dit nog maar meer ellende op. Ondertussen had ik mij bij een andere GGZ –instelling aangemeld, omdat ik officieel de medicatie wilde, ja echt waar ook hier. Een nieuwe psychiater schreef mij de oude medicatie weer voor. Ik was weer op koers, ik dacht dat ik niet zonder kon, zo hield ik mijzelf voor.

Dat was in 2009, maar nu sloeg de medicatie niet meer aan. Een snelle gewichtstoename volgde. Met de kennis die ik nu heb, weet ik dat er een samenhang is tussen de insulinespiegel en bepaalde psychische klachten. Die samenhang geldt ook voor ADHD klachten, verslavingsgevoeligheid en de werking van het endorfinesysteem.

Zonder dat ik het wist, werd ik steeds afhankelijker van methylfenidaat, hoewel de dosering niet eens schrikbarend hoog was.

Ik meldde mij in die tijd aan voor een NLP training en tijdens deze opleiding, werd het onderbewuste ‘wakker geschud’. Ik bleek als jong meisje (op mijn vijfde) te zijn misbruikt door een oom (de broer van mijn vader). Voor zover ik weet is dit eenmalig geweest, maar wel met de meest desastreuse gevolgen voor mijn gezin en mijn kinderen die inmiddels ook aan de medicatie zaten.

Ik belandde in een zwart gat. Depressies en suïcidale gedachten, verergerd door de uitgewerkte medicatie. Ik was toen al emotioneel afwezig voor mijn kinderen, hetgeen ik niet eens doorhad. Ze hadden geen moeder die er echt voor ze kon zijn en tegelijkertijd nam ik ze ook nog op mijn schouders mee. We moesten overleven en vader was aan het werk. Er moest gegeten worden en de rekeningen moesten worden betaald.

Ook kreeg ik door dat ik bipolair bleek te zijn. De niet langer werkende medicatie bleek ook hier een factor te zijn. Angst- en paniek aanvallen, hyperventilatie en de diagnose ‘borderline persoonlijkheidsstoornis’ kreeg ik er ook nog bij:  in 2016 werd ik gediagnosticeerd als iemand met een angststoornis en een bipolaire stoornis, in 2018 werd daar borderline persoonlijkheidsstoornis aan toegevoegd. De hele DSM heb ik geloof ik wel voorbij zien komen. Spijtig genoeg werd ik niet behandeld voor het trauma, dat inmiddels veel complexere vormen had aangenomen. De emotioneel afwezige moeder die ik was geworden, kreeg in de GGZ ook geen aandacht. Alles was symptoomgericht.

Heel veel hormonale ellende moeten doorstaan en alles heb ik tenslotte vanuit mijn eigen inzicht moeten aanpakken. Mijn hulpverleners zagen geen kans mij te bereiken, want ik was te wantrouwig naar ze ( maar goed ook achteraf). Ik heb vele wegen bewandeld: PMT,  EMDR ,Schematherapie , Reiki , leren mediteren , Yoga , Microbioom behandeld (13)

Ik heb de relatie tussen voeding en hormonen bestudeerd, heel veel boeken gelezen. Ook bleek ik mediamiek te zijn en dit is mijn redding geweest . Ik had er inmiddels een voedselverslaving bij. Die had ik ontwikkeld omdat mijn medicatie niet werkte.  door die verwarring was ik heel ver van mezelf verwijderd. ‘Paradoxale decompensatie’ (14) Wat de klachten veroorzaakt – en eigenlijk behandeld hoort te worden – wordt juist verergerd.

Mijn kinderen bleken ook met de problemen van uitgewerkte medicatie te leven. Als gezin ging het steeds verder bergafwaarts met ons. Mijn kinderen hebben letterlijk geschreeuwd om hun moeder. Ze bleken een spiegel voor mij te zijn. Ook achteraf gezien heeft het medicatiebeleid ons allemaal verder onthecht van elkaar, vreselijk gewoon. Mijn zoon vond zijn eigen weg door te stoppen met het nemen van zijn medicatie. Hij was de eerste , ik had toen nog niks door. Met mijn dochter ging het ook niet goed. Ze was aan het overleven. Zij werd onkundig behandeld door een arts en haar toestand was zorgwekkend.

 En opeens zag ik het:  de geschiedenis herhaalde zich echt letterlijk en toen heb ik, in samenwerking met onze gezinscoach, ingegrepen. Hij omschreef ons als ‘gehospitaliseerd’ en dat kan ik tot op de dag van vandaag alleen maar beamen.

In de GGZ-praktijk waar we toen met het hele gezin werden behandeld, herkende ik de patronen van 2007 toen ik mij aanvankelijk had aangemeld bij de GGZ en toen was de maat vol!

Deze werkwijze wilde ik niet meer en IK begon langzaam, stapje voor stapje, het heft in eigen handen te nemen tot op het protocollen schrijven voor mijn dochter aan toe. Angst- en paniekaanvallen , suïcidaliteit ,depressies: echt dezelfde klachten als haar moeder. Ze wilde niet meer en wees naar mij, haar moeder. Ja, naar haar moeder! Zij was degene die mij keihard een spiegel voor hield en toen werd ik langzaam gedwongen om anders te gaan kijken. In deze periode kwam ik erachter dat mijn medicatie was uitgewerkt en die van haar ook. Alle kwartjes vielen langzaam op hun plek, vlak voor de neus van onze behandelend arts.

Het gat waar ik toen in ben beland,  was gitzwart. Zo diep had ik nog nooit gezeten en hier had ik  duidelijk meer last van, dan van mijn misbruik.
De schade die alles had aangericht: niet op de juiste wijze behandeld worden in de GGZ met alle gevolgen van dien. Het medicatiebeleid dat ons allemaal had ontwricht , ons langzaam uit elkaar had gedreven, we waren onthecht van alles ,ook mijn kinderen kwamen steeds meer in aanmerking voor DSM diagnoses ,alles stapelde zich op. Ik had mijn kinderen niet kunnen geven wat ze zo hard nodig hadden gehad: een moeder die er voor ze was, die koekjes met ze kon bakken, voorlezen, dat soort kleine dingen die het ‘m doen. Gewoon de aandacht geven die ze zo verdienden.
Dat was pas echt het hartzeer dat ik voel tot op de dag van vandaag. Ze zijn beschadigd en we kwamen alleen maar voor behandeling. Had ik toen maar alles geweten wat ik nu weet.

Op verschillende niveaus word je geraakt, geen werk, mijn dochter is 3 jaar lang niet op school geweest, ze loopt achter, een vader die ook een last op zijn schouders draagt , emotioneel en nog veel meer. Het is hard werken tot op  de dag van vandaag.

We, mijn dochter en ik, hebben onderzoeken laten doen naar het microbioom (13). Dit bleek veel tijd te vergen en ondertussen was mijn dochter ook nog eens therapieresistent geworden. Ik heb 3.5 jaar voor haar moeten zorgen, ben haar geen seconde uit het oog verloren en zette langzaam mijn eigen behandelplan in. De hechting moest terug. Met veel geduld en acceptatie gingen we vooruit, heel langzaam. Hypnotherapie, systemisch werk heb ik zowel individueel als met mijn dochter gedaan en en uiteindelijk kon ik de deur dicht doen, de deur van de GGZ. We hebben hierbij geen steun ervaren van onze behandelaar destijds.  Hij kon het niet plaatsen, maar uiteindelijk gooide hij de handdoek in de ring.

Wat hem en andere hulpverleners betreft: mijn dochter kon tijdens haar behandeling van haar microbioom weer medicatie krijgen. Hij dacht dat het niet aansloeg, maar ze was zo ver heen, dat de veranderingen niet werden waargenomen. Ze zien het gewoon niet. Dat is een werkelijkheid die je op den duur niet meer kunt negeren en toen was het ook klaar, hier moesten we niet meer zijn.

Disfunctionele patronen binnen een organisatie die mij lieten inzien dat er geen adequate kennis in huis was. Niks. Ze doen maar wat, het is hen ook maar aangeleerd, dus dat nam ik ze niet eens kwalijk.
De wijze waarop ze ermee zijn omgegaan, verwijt ik ze wel. Tot op de dag van vandaag.

Wij patiënten zijn slachtoffers, net zoals de hulpverleners zelf.

Het vertrouwen op mijn eigen intuïtie, de kennis die ik vergaarde, de ervaring die ik had opgedaan, die zaken gaven tenslotte zicht op wat de juiste weg bleek te zijn. Dat er veel tijd en geduld geïnvesteerd moest worden, accepteer ik. We gaan allemaal onze eigen weg, we leven weer, we zijn er zeker nog niet, maar we komen er wel. De hechting is gegroeid en blijft groeien. Mijn zoon volgt zijn eigen pad. Hij heeft ‘vermijdende hechtingsproblematiek’ overgehouden vanwege alle tekorten. Hij schermt zichzelf af, een proces dat zijn tijd nodig heeft. Mijn kinderen zijn inmiddels hun eigen deskundige geworden en hier ben ik als moeder best heel trots op.

Ikzelf ben aardig hersteld en heb inmiddels een leuke baan. Mijn dochter gaat weer naar school en volgt daarin het plan dat ze daarvoor heeft opgezet. Wij, als ouders, ondersteunen haar en ook de school waar ze heengaat staat achter onze benadering en heeft fantastisch meegeholpen.

Mijn zoon werkt inmiddels ook en we hebben met z’n allen nog een weg te gaan, maar we hebben elkaar gelukkig nog wel. Dit had heel anders kunnen aflopen. Ik ben mijn man dankbaar. Hij is er, ondanks alles, voor ons geweest op zijn manier. Mede door de ruimte die we elkaar hebben kunnen geven en de stabiliteit die er bleek te zijn, hebben we dit  kunnen doorstaan. Wij hadden en hebben een fundering waar we ons gelukkig mee mogen prijzen. We zijn ‘de zooi van de GGZ’ aan het opruimen. Helaas maar al te waar en dit hadden wij natuurlijk ook graag anders gezien.

Dit jaar staat voor ons in het teken van ‘versterken’. Ik, geheel op eigen kracht, afgerekend met mijn verslaving. Ik beschik over de juiste kennis en inzichten en die verworvenheden ga ik gebruiken om de juiste stappen voor mij en mijn kinderen te zetten.

Voor mensen die niet weten wat het is om afhankelijk te zijn van medicatie en die het (nog) niet doorhebben: dat gold voor ons ook. Het was voor ons net zo goed een proces en wij waren evenmin bewust.

Maar er is een uitweg, er is hoop. Het antwoord begint bij altijd voor jezelf kiezen en je eigen deskundige worden.
Leer voor je zelf zorgen en doe dat met kleine stapjes. Laat patronen die niet meer functioneel zijn los en doe dat ook in kleine stapjes. Vertrouw altijd op je eigen gevoel. Volg je hart waar je het kan toelaten. Dit is een levenslange weg en leerschool, maar het verrijkt je enorm!

Karin besloot het verhaal dat ze met ons deelt, ook naar een van de GGZ-functionarissen te sturen die waren betrokken bij het traject wat zei met haar gezin volgde. Zie hieronder de reactie van een van de GGZ-functionarissen:

Hoi Karin,

Ik heb net je verhaal gelezen. Wat een intense, lange en hobbelige weg heb je afgelegd. Het is geen reclame voor de GGZ, maar wel jouw eerlijke ervaring die moet worden gehoord. Vind je het goed als ik je verhaal deel met de collega’s? Ben heel benieuwd wat het boek teweeg gaat brengen. Wat getuigd jouw verhaal ook van veerkracht, bij jouwzelf en bij je gezin. Heel fijn om te lezen dat het jou en jullie goed gaat, ondanks alle hobbels.

Dank je wel voor het delen!

Hartelijke groet,

Marjan

(11) Methylfenidaat:  Methylfenidaat zorgt ervoor dat u meer aandacht heeft. Ook verbetert het uw stemming en werkt het opwekkend. Bij ADHD (u bent snel afgeleid, doet drukker en doet dingen zonder er bij na te denken). (Bron: Apotheek.nl)

(12) Psychotische overschrijdingen: “diagnostiek t.a.v. ‘flitsgedachten,’ die tot heden als hallucinaties geduid waren. Conclusie intrusieve dwanggedachten die ten dele overlopen in psychotische overschrijdingen, m.n. waaninterpretaties in het kader van Scheideriaanse ‘somatische passiviteit’. (Bron: psychosenet.nl)

(13)Microbioom: In je darmen huizen biljoenen bacteriën, die samen met virussen, gisten en schimmels je microbioom vormen. Al die bacteriën hebben grote impact op jouw leven en hoe jij je voelt. En doen enorm goed werk! Het microbioom helpt bijvoorbeeld mee om je darmwand gezond te houden. Ook traint het je afweersysteem. Dat zorgt ervoor dat je minder snel ziek wordt en sneller beter bent. In je darmen huizen biljoenen bacteriën, die samen met virussen, gisten en schimmels je microbioom vormen. Al die bacteriën hebben grote impact op jouw leven en hoe jij je voelt. En doen enorm goed werk! Het microbioom helpt bijvoorbeeld mee om je darmwand gezond te houden. Ook traint het je afweersysteem. Dat zorgt ervoor dat je minder snel ziek wordt en sneller beter bent.

(14) Paradoxale decompensatie: Psychofarmaca werken omdat ze bepaalde stofjes over stimuleren zoals dopamine, GABA en serotonine. Over stimulatie is een abnormaal en onnatuurlijk proces met epi genetische aanpassingen tot gevolg; psychiater Jason Yanofski noemt dit ‘paradoxale decompensatie’. Het betekent dat het geneesmiddel de aandoening verergert zodra het middel is uitgewerkt. Dit effect merkt men nog meer tijdens het afbouwen en stoppen van psychofarmaca. Paradoxale decompensatie is het proces waarbij de genen zich hebben aangepast aan over stimulatie. De genen worden ‘lui’ zonder chemische stimulatie. Dit proces ligt aan de basis van processen zoals ontwenningsverschijnselen, gewenning, verslaving, tolerantie en resistentie. (Bron: Brainq.nl)