Het verhaal van Ingrid Rutjes

Een van de meest droevige verhalen die ik ontving was van mijn cliënte Ingrid. Wat o.a. opvalt is de manier waarop ze van kinds af aan is ‘klein gehouden’ en hoe de effecten daarvan bleven doorwerken in haar latere leven.
Ook zo’n typisch voorbeeld van een disfunctioneel gezin, waarbij een dochter dusdanig beschadigd raakt, dat ze uiterst gevoelig wordt voor autoriteit en de grenzeloosheid van de moeder die bij Ingrid juist iedere vorm van grensbewaking in de kiem heeft gesmoord.

“Ik ben op 2 mei 1971 geboren. Ik herinner me heel weinig van mijn kindertijd. Van de middelbare school is me meer bijgebleven. Ik weet dat ik als kind zijnde het voorbeeld moest zijn voor heel de familie van mijn moeder. Ik mocht niks verkeerd doen. Had het gevoel dat ik op mijn tenen moest lopen. Ik kreeg ook altijd hele dure kleren. Ben er zelfs ooit op de lagere school om uitgelachen. En ik denk dat ik behoorlijk onzeker was.

In de tijd van de basisschool deed ik mee aan wedstrijdzwemmen. Dat beheerste eigenlijk heel mijn leven toen. Raar om te zeggen over jezelf, maar ik was er goed in. Ik helaas steeds minder zin, omdat mijn moeder zo fanatiek was. Die zei wat ik moest doen met het zwemmen. Als ik in haar ogen niet goed mijn best deed bij de trainingen, dan stond ze aan de overkant van het zwembad, klaar om mij op mijn kop te geven.  Ik geloof dat ik gestopt ben met zwemmen toen ik in de 2^e klas van de middelbare school zat. Ik had een blessure aan mijn arm en ben daaraan geopereerd. Toen moest ik heel langzaam weer opbouwen met zwemmen en dat wilde allemaal niet lukken. Dit vond ik toen een mooi  excuus om ermee te stoppen.

Op de middelbare school had ik een fijne tijdtijd op het eerste jaar na. Toen zat ik nog op een andere school en deed toen Havo. Ik weet dat ik mijzelf in die tijd erg verdrietig voelde en niet op mijn gemak was daar. Toen ben ik naar de Mavo gegaan. Een kleinere school was dat. Daar heb ik een hele leuke tijd beleefd. Ik weet wel dat in deze periode mijn moeder heel streng was. Mijn schoolvrienden mochten naar een discotheek in Veldhoven. En ik mocht niet mee van mijn ouders. Nou ja , niet van mijn moeder, want mijn vader had nooit iets te zeggen volgens mij.

Omdat ik zo weinig mocht, voelde ik mij buitengesloten bij de andere kinderen op school. Ik werd er heel onzeker van. Toen ben ik blijven zitten. We hadden een hele leuke groep met vrienden. In die tijd was ik snel verlegen, zoals bijna elke puber. Toen ik ben blijven zitten mocht ik opeens wel elke vrijdagavond en zondag gaan zwemmen of schaatsen. Dat deden we dan met de vriendengroep.

In die tijd had ik geen beste vriendin maar een beste vriend. Daar heb ik nog steeds contact mee. Ik deed heel veel samen met mijn beste vriend. En in die tijd heb ik ook veel vriendjes gehad. Kwam meestal op voor de leerlingen die werden gepest. Kon en kan zo slecht tegen onrecht. Na de middelbare school ben ik naar de kappersschool gegaan. Dit was niet echt mijn eigen keuze. Ik had liever voor maatschappelijk werkster willen verder studeren, maar mijn oom en peettante die geen kinderen hadden, hebben zo op mij ingepraat dat ik zwichtte.

Mijn oom en tante hadden een eigen kapsalon en daar zou ik dan mogen werken en de salon zou later van mij worden. Mijn oom en peettante hebben zelf geen kinderen. Ook bij hen had ik het idee dat ik op mijn tenen moest lopen.

Op die kappersschool voelde ik mij echt onzeker. In de klas zaten alleen maar meiden. De één nog knapper dan de ander. Ik voelde mij echt het lelijke “eendje”. Ik was ook niet zo’n goede leerling, maar ik heb het afgemaakt. En heb vervolgens ook nog 7 jaar in de kapsalon gewerkt.

In die tijd dat ik op de kappersschool zat leerde ik mijn ex kennen. Ik dacht toen: “laat ik nu eens proberen een vriendje langer te houden. En niet meer elke keer een ander vriendje te hebben.”

 In het begin was ik echt een trutje. Ik zocht heel de tijd ruzie met hem. Ik hoopte dat hij het dan zou uitmaken. Mijn moeder zei: “probeer het toch nog een tijdje en je kunt het nu niet uitmaken want hij zit in zijn eindexamen.”  Zo zijn we dus toch bij elkaar gebleven. Toen kwam mijn oom opeens met het voorstel dat hij een huis kon regelen voor ons. Het waren de laatste premie-A-woningen. Dus, voor die tijd, goedkoop een huis kunnen kopen. Mijn ex wilde al een tijdje het huis uit. Ik had er nog niet zo over nagedacht. Ik was dan ook 6 jaar jonger. Maar uiteindelijk zijn wij er samen gaan wonen.

We hadden een vriendengroepje en spraken altijd met zijn allen af.   In de eerste jaren hebben René en ik het echt wel fijn gehad. We gingen vaak dagjes ergens naar toe en we hebben ook verre reizen gemaakt. Ik merkte altijd wel aan hem dat hij met mij wilde pronken tegenover zijn vrienden. En René was ook altijd heel jaloers in het begin van onze relatie.

Het voelt heel raar om over jezelf te zeggen, maar ik was best een mooie vrouw en mocht er zijn. Ik hoefde geen moeite te doen om een man te krijgen. Dat was op de middelbare school ook zo. Alleen ben ik nooit verwaand geweest. Als een ander het maar goed heeft en naar zijn zin heeft. Maar goed, na een jaar of 6 kwam bij ons de computer binnen. En die stond boven op één van onze slaapkamers.

Als René thuis kwam, ging hij meteen achter de computer zitten. Met als gevolg dat ik beneden leefde en René boven, achter de computer. In die tijd begon ik me steeds ontevredener te voelen. En ik merkte dat ik in eten troost ging zoeken.

Ik had zelf heel graag kinderen gewild, maar René niet. Het begon echt te kriebelen, die kinderwens. Maar ik begon ook steeds dikker te worden. Had last van eetbuien. Vooral ’s nachts propte ik mijzelf vol. Ik ging van de te voren naar de winkel en verstopte het eten, zodat ik ’s nachts mijn gang kon gaan.

Tenslotte woog ik bijna 110 kilo en voelde me steeds lelijker. Had ook veel last van bultjes op mijn armen en benen en die krabde ik stuk, zodat ik helemaal vol zweertjes, korstjes en wondjes zat. Ik ging mij steeds ongelukkiger voelen. Liet mij helemaal verslonzen en ging ook bijna nergens meer mee naar toe.

Toen het oud & nieuw was met het  millennium kwam René naar mij toe en die zei dat we nog één keer ver op vakantie gingen en dat we dan daarna aan kinderen zouden beginnen als het mocht lukken. Ik was dolgelukkig. René heeft mij toen wel gezegd dat ik moest afvallen, omdat het niet gezond voor mij zou zijn als ik zwanger zou zijn. Ik ben zelfs naar de huisarts geweest om advies te vragen over een bepaald medicijn dat ik tijdens de zwangerschap niet zou mogen gebruiken. Dus ik geloofde er heilig in dat René van gedachten was veranderd en nu wel kinderen zou willen. Maar van mijn gewicht kreeg ik niks af.

Uiteindelijk kreeg ik de ziekte van pfeiffer en René zei toen dat ik moest wachten met zwanger te worden tot dat ik me beter zou voelen. Vervolgens wilde hij geen kinderen meer. Onder tussen was ik ook verslaafd geraakt aan paracetamol. Had veel last van hoofdpijn. Mijn hele leven al, zolang ik mij kan herinneren. En ik had gewoon steeds meer nodig om geen hoofdpijn te krijgen. Medicatieafhankelijke hoofdpijn.

En ik gebruikte ook codeïne (15). Die kreeg ik van mijn moeder. Zij had/heeft een recept van codeïne voor chronisch gebruik. Ik gebruikte die codeïne, omdat ik daar een lekker opgefokt gevoel van kreeg. Dit heb ik denk ik wel zo’n 20 jaar gebruikt. Ik deed dit stiekem. Nou ja mijn moeder wist ervan, want ik kreeg ze van haar. Mijn ex wist er volgens mij ook van, maar deed alsof hij ze niet zag, denk ik nu.

We leefden zo’n 2 jaar als broer en zus. En toen reden wij op een dag naar de garage met onze auto, want die moest een kleine beurt hebben. Begon René weer over kinderen krijgen. Hij wilde een meisje. En hij begon echt plannen te maken. Dus ik dolgelukkig. Maar ik moest eerst wel afvallen. Dat afvallen lukte mij maar niet en ik voelde mij steeds ongelukkiger. Dat heeft uiteindelijk tot een eetstoornis geleid.

Bij elke verslaving heb ik wel de gedachte: ‘dit is iets van mezelf. Niemand anders heeft hier iets over te zeggen’. I.p.v. dat ik leef naar iedereen zijn regeltjes, regeer ik zelf mijn verslavingen.

Maar ook de tweede keer zei mijn ex toch geen kinderen van mij te willen. Toen is die eetverslaving heviger geworden. Ook krabde ik kleine wondjes open op mijn armen, handen en benen. Ik sloot me op in huis en ging nergens meer naar toe.

Ondertussen ben ik zelf wel van de paracetamol afgekomen. Codeïne bleef ik wel slikken.  Daardoor voelde ik mij nog een beetje goed. Ook kreeg ik van mijn ex opmerkingen dat hij niet van dikke vrouwen hield,  anders had hij die wel gekozen. Ik durfde mij ook niet meer bij hem om te kleden. En durfde niet meer in de spiegel te kijken. Ik schaamde mij ook heel erg voor andere mensen. Vooral de mensen die mij nog kenden uit mijn slanke tijd. Bij mijn ex zag je gewoon de walging in zijn ogen. En van die rot opmerkingen kreeg ik steeds te horen.

Na 11 jaar gingen we verhuizen: een grotere woning voor eventuele gezinsuitbreiding. Ondertussen ben ik wel mijn eetstoornis te lijf gegaan bij het GGZE in Veghel. Ondertussen werd onze relatie steeds slechter. In die tijd heb ik ook nog mijn dierbare peettante verloren, waar ik alles mee besprak. Dit heeft mij een grote klap gegeven.

Het laatste jaar dat René bij mij was, sliep hij meestal op de logeer kamer. We hadden een zieke hond Nelson en die sliep bij ons op bed en René zei dat hij plaatst maakte voor de hond. Nelson moest er ’s nachts ook vaak uit. Dat moest ik oplossen, want als René eenmaal wakker was kon hij niet meer slapen. Zo ging het maar een tijd door. Totdat René zijn zus kanker kreeg en er ook uiteindelijk aan is overleden.

In die tijd dat mijn schoonzus ziek was, logeerde René altijd bij haar en haar gezin. Ik zag hem bijna niet. Onze Nelson werd ook steeds zieker. Tot dat op 4 maart alles tegelijk gebeurde. René zijn zus overleed, we moesten Nelson laten inslapen en René ging bij mij weg. Dus mijn leven stond op zijn kop.

In ons huis kon ik niet blijven wonen en een huurhuis kreeg ik niet. Ben toen bij mijn ouders gaan wonen. Daar pakte ik steeds meer codeïne. Was er achter gekomen waar de pillen lagen en heb ook recepten weggehaald.

Toen wilde ik van de codeïne af en heeft de huisarts mij naar ‘Novadic’ gestuurd.  Daar kreeg ik zoveel codeïne als ik wilde, want ik zei dat ik anders niet kon afbouwen, omdat ik er heel veel gebruikte. Kreeg ook medicijnen om rustig te worden.

Wat voor iets het is geweest weet ik niet, maar het veranderde me gewoon in een zombie. Dat heeft me ook mijn baan gekost.

Toen ik in een hele flauwe bocht mijn auto helemaal in elkaar reed, ben ik met die rotzooi gestopt. Ondertussen had ik mijn eetverslaving aardig onder de knie. Tsja ik had die andere pillen die mij verdoofden. Heb toen een maagverkleining ondergaan. Voelde mij toen een heel ander mens. Was nog wel verslaafd, maar dan alleen maar aan de codeïne.

Ben na een jaar thuis te zijn geweest, gaan werken bij de benzinepomp. Het was zwaar, maar beter dan niks. Daar heb ik 3 jaar gewerkt. Na 3 jaar moest je er 3 maanden tussenuit, waarna je weer terug kon komen, maar ik voelde mij al een tijd niet goed en heel moe. Ben toen naar de huisarts gegaan. Een week later zat ik aan de chemo en bestraling: baarmoederhalskanker. Was schrikken natuurlijk maar heb dit beleefd alsof het niet over mij ging.

De artsen begonnen mij morfine en slaappillen voor te schrijven. Als ik er om vroeg, kreeg ik meteen een nieuw recept. At ze dus als snoepjes. De oncoloog zei zelf: “werkt 1 slaappil niet dan pak je er nog een en leg gewoon een stuk of 4 slaappillen op je nachtkastje.  Kun je er pakken als je nog steeds niet kunt slapen.” Het is dat mijn moeder bij het gesprek was, anders had ik niet geloofd dat hij mij dit advies gaf.

Moet wel zeggen dat het goed in de oren klonk. Want ik had al gemerkt dat zo’n slaappil mij wel lekker een verdoofd gevoel gaf. En de morfine hielp natuurlijk ook tegen de pijn, maar je werd er ook een klein beetje high van. De slaappillen gaven mij meer een verdoofd gevoel. Dat vond ik ook wel fijn. Ik hoefde dan mijn gevoel niet te ervaren. Door de pillen werden mijn gevoelens weggestopt en hoefde ik ook niet na te denken over mijn kanker.

Ik wist toen niet of ik beter werd. Ja de radioloog zei dat het allemaal wel goed zou komen. Maar op dat moment geloofde ik dit niet. Want eerder had ik gehoord dat ik maar 50% kans had om beter te worden. In die tijd pakte ik ook regelmatig een jointje, maar dat deed ik meestal alleen ’s avonds.

Het gebruik van mijn slaappillen nam toe. Ook gebruikte ik ze overdag. Tot dat de apotheek mijn huisarts had gebeld dat ik wel heel veel slaappillen en morfine gebruikte. Toen is er besloten dat ik mijn medicijnen afgepast per week zou krijgen. Daar had ik dus niet genoeg aan. Want ondertussen zat ik wel op zo’n 8 à 10 slaappillen per dag.

Ik baalde dus enorm dat ik de morfine en slaappillen niet meer in de hoeveelheid kon pakken die ik gewend was.

Ondertussen was ik dus verslaafd geraakt, maar ik ontkende dit natuurlijk en al helemaal tegenover mezelf. Verder wist niemand dat ik zoveel gebruikte.

Dus ik ging op internet kijken of ik nergens anders die pillen kon bestellen. En ik vond meteen een adres. Daar kon je geen morfine krijgen. Maar slaappillen in overvloed. Allerlei merken hadden ze. Mijn merk hadden ze daar ook. En ze hadden ook diazepam, oxazepam en allerlei andere benzodiazepinen. Dus die heb ik toen ook besteld.

Ik gebruikte op mijn top denk ik  van beide wel 15 à 20 op een dag. Het bestellen ging heel makkelijk. Je bestelde wat je nodig had. Ik stuurde geld naar hun op. Zodra ze het geld binnen hadden, dan stuurden zij de gevraagde medicijnen met de gewone post op.

Op een gegeven moment kenden ze mij zo goed. En wisten ze dat ik altijd netjes betaalde, want op een gegeven moment zat ik bijna zonder en heb hun toen gemaild. Ik kreeg de gevraagde medicijnen gewoon opgestuurd, zonder eerst van te voren te betalen. Dit heeft dus ontzettend veel geld gekost. Want 1 doosje kost ongeveer 60 euro.

Ik had een doorlopend krediet voor een buikcorrectie afgesloten. Want ik was veel afgevallen omdat ik een maagverkleining had gehad. Gelukkig is die rekening tot nu toe nooit gekomen. Want dan heb ik een nog groter financieel probleem. Mijn doorlopend krediet was 5000 euro en dat is dus op. En door de kanker was ik afgekeurd, dus ik leef van een uitkering. Kon daardoor eigenlijk mijn verslaving helemaal niet betalen.

Heb toen zelfs met de bank kunnen regelen dat ik mijn hypotheek tijdelijk maar voor de helft hoefde te betalen. Scheelde toch weer 200 euro per maand. En daarvan kon ik via internet weer de medicijnen bestellen die ik nodig had.

Tot op een moment ik een brief kreeg van de bank. Ik moest mijn achterstand van de hypotheek ineens binnen een bepaalde tijd betalen. Als ik dit niet deed, zo stond in de brief, dan ging de bank mijn eigen appartementje verkopen. Dus ik zou mijn appartement kwijt raken als ik binnen afzienbare tijd geen 2000 euro aan de bank zou betalen. Dat geld had ik dus niet. En ik had nog meer rekeningen niet kunnen betalen. Gelukkig heb ik daar regelingen voor kunnen treffen.

Maar ook ben ik met mijn stomme kop gewoon auto gaan rijden met al die slaappillen en pammetjes op. Dat ging op een gegeven moment goed fout. Ik reed in een rechte straat tegen een geparkeerde auto aan. Mijn auto en die van die ander ‘total loss’. Toen ben ik wel enorm geschrokken, want ik had gewoon ook iemand dood kunnen rijden.

En ondertussen had ik weer een aanmaning over mijn hypotheekachterstand gekregen. Die ik dus niet kon betalen. En als ik die 2000 euro niet binnen een bepaalde periode zou betalen dan zou de bank mijn appartement waarschijnlijk gaan verkopen.

Ik weet niet meer hoe het kwam, want ik was weer van het padje af. Ben midden in de nacht thuis in paniek wakker geworden. In mijn pyjama met mijn schoenen aan naar buiten gerend. Deur dichtgetrokken maar was mijn telefoon en mijn huissleutels vergeten, dus ik kon niet meer binnen. Ben toen midden in de nacht naar mijn ouders gelopen. Deed er ongeveer een half uur over.

Ik was zo onder invloed dat het allemaal niet opschoot. Had ook nog oedeem in mijn benen aan de chemo en bestraling overgehouden.  Ben toen midden in de nacht schijnbaar bij een bushokje gaan zitten, want daar werd ik opeens wakker.

Bij mijn ouders aangekomen zag mijn moeders dat ik helemaal van het padje was. Na eerst een fikse ruzie, waarbij ik ook heel agressief was. Gewoon onhandelbaar. Ik denk dat het een soort delirium is geweest van al de medicijnen en ik had er geloof ik ook nog een wijntje bij gedronken. En toen heb ik ook alles maar aan mijn moeder verteld.

Mijn moeder heeft de volgende dag mijn huisarts opgebeld om een afspraak te maken i.v.m. mijn verslaving. Ik kon kiezen mee gaan of niet. In eerste instantie wilde ik dat natuurlijk niet, maar uiteindelijk heb ik er maar voor gekozen om wel mee te gaan. Met de huisarts hadden we het over afkicken. Ik zei dat dit mij niet alleen zou lukken, dat ik daar hulp bij nodig had. Een paar dagen later werd ik voor 8 weken opgenomen in een afkickkliniek.

De eerste 2 weken heb ik het daar echt heel zwaar gehad. Ben ook erg geschrokken dat ik methadon kreeg om van de morfineverslaving af te komen. Men zei dat morfine net zo heftig is als verslaafd zijn aan heroïne.

Toen ik uit de ‘detox’ kwam, ben ik ruim een week heel depressief geweest. Heb vanaf toen ook antidepressiva gekregen. Maar eigenlijk is het ook niet gek dat ik me depressief voelde, want mijn gevoelens, waar ik al die tijd voor weg was gelopen, keerden terug.

Ik was ook doodop van alles. Slapen ging heel goed, maar ik kreeg last van dromen over de vervelende dingen die ik mee heb gemaakt. Een soort herbeleving.  Daarna heb ik nog een jaar lang nazorg gehad.

Tot op heden heb ik nog steeds geen pillen gebruikt. Kan ook niet want heb daar geen geld meer voor. Heb een doorlopend krediet van 4900 euro maar die zijn op gegaan aan al die pillen. Ik denk als ik er wel geld voor zou hebben, dat ik er toch nog goed vanaf zou kunnen blijven. Want hoe ik toen leefde wil ik niet meer.

Vooral ook als ik zie wat ik mijn ouders heb aangedaan. En toch blijven ze mij helpen. Ook financieel en daar voel ik mij extra schuldig over, want zelf hebben ze het ook niet breed. En dat ik nu schulden heb is mijn eigen stomme schuld. Ik had het zo goed kunnen hebben. Vooral omdat ik best wat geld had overgehouden, omdat mijn ex mij heeft moeten uitkopen.

Door mijn ouders ben ik ook mijn appartement niet kwijt geraakt. Ze hebben een lening voor mij afgesloten. Dit maakt mij echt verdrietig. En dat ik al die tijd zo heb zitten liegen en bedriegen. Want geloof me, verslaafden zijn de beste acteurs. En ik kreeg vaak voor elkaar wat ik wilde.

Maar ik weet wel dat ik gewoon een verslaafde blijf. Weet ook dat het wel een fijn gevoel was met die pillen. Lekker van de wereld af, niks hoeven te voelen en niet hoeven na te denken.

Mijn vriendenkring ben ik tijdens mijn verslaving kwijtgeraakt. Als ik had gebruikt, maakte ik allerlei afspraken waar ik de volgende dag vaak niets meer van wist. Of als ik het wel wist, dan zegde ik ze af. Had er geen zin in en was het liefst alleen met mijn middelen. Tsja en als je toch altijd al je afspraken af zegt, dan haakt iedereen op een gegeven moment af.

Nu gaat alles een stukje beter. Ben weer een sociaal leven aan het opbouwen. Ook met mijn “oude” vriendinnen heb ik weer contact. Ben ook open en eerlijk over mijn verslaving geweest. Maar ik weet ook dat ik zo aan iets anders verslaafd zou kunnen raken.

Ik heb al een paar cursussen gevolgd bij het GGZE en ben nu net aan een nieuwe cursus begonnen. Zo leer ik mezelf beter kennen en meer grip te krijgen op mijn leven en gedachten. En ik heb een assertiviteitstraining gevolgd. Momenteel gaat het zo zijn gangetje. Ben mijn leventje weer aan het oppakken.

Eind september is er nog iets heftigs gebeurd wat grote impact op mij heeft gehad.  Was ook door toedoen van iemand anders bijna dood.

Door de verslaving en door de dingen die eerder in mijn leven zijn  gebeurd, ben ik mezelf totaal kwijtgeraakt. Op dit moment weet ik niet echt wat ik leuk vind en heb ook geen hobby’s. Een sociaal leven, daar was ik al een aardig eind mee op weg. Was ook via de fysiotherapeut 3x per week aan het sporten, maar sinds eind september ligt alles stil. Heb mijn voet gebroken. 4 maanden in het gips.

Eind februari ben ik uiteindelijk toch nog geopereerd. Dus ik ben een hele tijd niet mobiel geweest. Ik was na de operatie 2 weken uit het gips en verzwikte mijn geopereerde voet. Met als gevolg 6 weken een brace, omdat ik bijna niet kon lopen van de pijn.

Van de week een 3D CT Scan gehad. Denk dat daar niet veel goeds uit gaat komen, want die voet voelt helemaal niet goed. Vanaf eind september is het ook een hele stressvolle en angstige tijd geweest. En ik heb vooral veel onmacht gevoeld en voelde me niet gehoord. En door iemand anders zijn schuld heb ik ook een fikse tandartsrekening. Ook mijn gebroken voet is daar het gevolg van.

Nog meer schuld dus, want ik had te weinig bewijs en dus ik draai zelf voor de onkosten op. Ik leef al een paar jaar van een WIA uitkering. Ben 80 tot 100% afgekeurd door de gevolgen van de kanker die ik heb gehad.

Ben vorige week naar de oncoloog geweest en ik ben nog steeds schoon. Fantastisch nieuws natuurlijk want ik had 50% kans om beter te worden. Maar waarom ik dit allemaal vertel, is dat op zulke momenten, als ik het moeilijk heb mijn verslaving toch wordt getriggerd.

Het is ook een hele heftige tijd geweest waarbij ik veel nare gevoelens had en nog steeds heb. En die gevoelens en verdriet wil ik eigenlijk niet voelen.  Ik ben gelukkig niet teruggevallen in mijn oude verslaving. Maar ik moet heel erg uitkijken dat ik niet een nieuwe verslaving krijg.

In de tijd dat ik kanker had rookte ik weleens een jointje en dronk er Caneï (8%) bij. Werkte rustgevend en kon er goed van slapen en daar is hij weer….. Je voelt je gevoelens niet en je denkt even nergens aan. En ik moet eerlijk zeggen: vanaf eind september toen ik onder narcose was, is het gebruik van wiet ook meer geworden. Ik besef wel dat ik ermee moet stoppen, want anders wordt dit mijn volgende verslaving.

Achtergrond en opvoeding

Door de cursussen en afspraken met mijn begeleidster bij het GGZE ben ik wel tot de conclusie gekomen dat ik eigenlijk nooit echt volwassen ben geworden. Blijf ook bij mijn moeder het kleine meisje en zo behandelt ze mij ook. Ik probeer en heb geprobeerd er van alles tegen te doen, maar ik kan iemand anders niet veranderen, alleen mezelf. Heb ik ook geprobeerd, maar dit leidt dan tot ruzie.

Mijn moeder is al heel mijn leven heel dominant. Om eerlijk te zijn is ze een moeilijke vrouw om mee te leven. Nu ik ouder word, begin ik dit steeds meer te beseffen. Ze weet ook altijd alles beter. En dit wil ik absoluut niet, want mijn ouders staan altijd voor mij klaar. Ondanks het liegen en bedriegen van mij. Maar het is mij ook opgevallen dat ik heel vaak Ingridje of Gridje of meisje wordt genoemd door andere mensen. Dus iets doe ik niet goed zodat mensen mij zo zien.

Misschien ligt het ook een beetje aan mijn opvoeding. Ben enig kind, heel beschermd opgevoed en zelf beslissingen nemen deed ik niet vaak. Dit werd voor mij gedaan. Ik ben denk ik daardoor ook niet echt volgroeid tot een volwassen vrouw. Ook blijf ik heel erg in het verleden hangen. Ook als er nu iets gebeurt, dan blijf ik daar zo in hangen. Ook ga ik vaak over mijn grenzen heen. Ik help graag mensen, maar soms op het extreme af. Loop mezelf dan voorbij en sommige mensen maken van mijn hulp ook misbruik. Ik weet het, maar toch blijf ik het maar doen. Ik cijfer mezelf vaak weg.

Ook ben ik heel onzeker over mezelf. Ben te dik en ben niet blij met mij uiterlijk. Is extra erg geworden door mijn ex. Hij had een hekel aan dikke vrouwen en liet dit ook merken. Ik zag de walging in zijn ogen. Maar ja, dat verhaal ken je al.

Verder heb ik gemerkt dat ik vaak de verkeerde mensen aantrek. Die gebruik maken van mijn goedheid. Zelfs als ze van te voren al signalen afgeven dat ik beter bij die figuren weg kan blijven. Het lijkt net of ik die signalen in mijn hersen niet doorkrijg. Pas als iemand anders mij er op attent maakt, gaat er pas een belletje rinkelen. Maar ja dan is het vaak al te laat en zit ik al midden in de situatie. 

Zo durf ik ook niet goed voor mijn mening uit te komen. Of als ik het ergens niet mee eens ben, durf ik dit moeilijk uit te spreken. Ook als iemand mij onrecht aandoet, durf ik dit niet te zeggen.

Hardop boos op iemand worden doe ik eigenlijk ook nooit. Ja tegen mijn ouders wel. Vooral bij mijn moeder. Vroeger als kind zijnde, hadden we ook vaak ruzie. Ik kan mij herinneren dat ik slaag kreeg van haar. Zij zegt van niet, maar in mijn beleving was dit wel zo. Toen ik puber werd liet ik me niet zomaar meer slaan. Toen vocht ik terug.

Ik had ook altijd het idee dat ik van haar moest presteren en het lieve aardige meisje moest zijn. Ook voor het oog van de rest van haar familie. Mijn vader was heel anders, maar hij ging nooit tegen mijn moeder in. Hij zei altijd “het ene oor in het andere oor uit”. Nu de laatste tijd gaat hij wel tegen mijn moeder in, maar dat zou zijn omdat mijn vader dement aan het worden is. Ik heb hun ook nooit gezien als een gelukkig echtpaar.

Toevoeging

Ik heb nog een toevoeging bij toen René bij mij wegging. Hij heeft toen gezegd dat zijn psycholoog heeft gezegd dat hij bij mij weg moest gaan. Wij hadden dezelfde psycholoog. Maar volgens mij had hij toen al die ander. Een collegaatje van hem. Want zij heeft een dag later, toen ik het wist, haar scheiding aangevraagd. Een maand later woonden zij en René al samen. Terwijl het huis toen ook nog voor een gedeelte van mij was. Ik voelde mij echt nog minder als een vuilniszak die op straat werd gegooid.

Zij heeft 2 kinderen,  toen van 3 en 5 jaar. Die kinderen kwamen ook bij mijn ex wonen. Dat deed extra pijn, want hij wilde nooit kinderen. Later heb ik via zijn collega gehoord dat hij op zijn werk heeft gezegd dat hij wel kinderen wilde maar niet van mij.

En de financiële afhandeling heeft hij ook niet eerlijk gedaan.

Op de avond van 23/24 september is mij ook iets heel erg naars overkomen. Een, voor mij wat oudere, man die ik ken uit de kliniek, was bij mij op visite. Heel die week heb ik gelogeerd bij mijn ouders want ik had een erge blaas en nierbekkenontsteking. Die man was de eerste buiten mijn ouders om die week die ik heb gezien. Om een lang verhaal kort te maken. Ik werd 3 dagen later wakker op de intensive care van het ziekenhuis. Ze hadden XTC, GHB en cannabis in mijn bloed gevonden. Cannabis klopt, want ik had een jointje gerookt. Maar die XTC en GHB had ik zelf niet genomen. In het ziekenhuis zei de psychiater ook  het niemand anders geweest kan zijn als die man.

Het ziekenhuis en ook mijn begeleidster van het GGZE gaven mij het advies om aangifte te gaan doen, want ik was echt bijna dood geweest. En dat niet alleen: ik ben ‘knock out’ gegaan en mijn voortanden verloren. Heb er een gebroken voet aan over gehouden. Wat weer werd gevolgd door 4 maanden gips en uiteindelijk een operatie. En het lopen gaat nog steeds niet zonder pijn.

De voordeur heeft mijn moeder in moeten slaan. Zij kon niet binnen ik had hem nog op het nachtslot. En door het raam zag zij mij als dood in de huiskamer liggen. Verder draai ik zelf voor alle onkosten op. Is toch een paar duizend euro die ik niet heb, want ik zit in de WIA door gevolgen van de kanker die ik heb gehad.

Maar goed een paar maanden later heb ik toch aangifte gedaan tegen die man. Heb hem daar eerst netjes van op de hoogte gebracht. Ik vond het wel eng want stel voor dat ik een onschuldig iemand beschuldig van drogeren. Maar echt, het kan gewoon niemand ander zijn geweest.

Justitie vond dat ik te weinig bewijs had. Ik had nog gehoopt dat hij verhoord zou worden, want dat vond de politie ook bij de aangifte. Het is een heel lang en vervelend verhaal. Ik heb uiteindelijk 3 aangiftes en 2 meldingen gedaan. Zoals van bedreiging, huisvredebreuk en diefstal en opsluiting in mijn eigen huis.

Ook op mijn facebook heeft hij wat geschreven. Hij probeerde mij ook te bellen of mijn voicemail in te spreken. Dus vanaf 23/24 september 2016 is dit bezig geweest tot zijn laatste bedreiging 11 maart 2017. Maar telkens kreeg ik een brief van de justitie dat zij vonden dat ik te weinig bewijs had. Terwijl ik al zijn WhatsApps, voicemailberichten en berichten op mijn facebook nog had bewaard.

Ook die avond dat hij bij mij aan de deur stond met zijn vriendin is de politie er nog bij geweest, want het was behoorlijk uit de hand gelopen. Ik heb toen zelfs nog mijn sleutelbos teruggekregen via de politie. Die vriendin had ze van mijn voordeur afgepakt bij een bezoekje aan de toilet. En ze wilde ze niet meer teruggeven. Ze zei niemand komt hier de deur uit tot dat de politie komt. Dus ik was opgesloten in mijn eigen huis.

Justitie schreef mij ook dat ze het te druk met andere zaken hebben die voorrang krijgen. De aangifte doen en het vechten tegen de bierkaai heeft mij zoveel stress en energie gekost. Ik stond met mijn rug tegen de muur. En als ik ergens niet tegen kan dan is het tegen onrecht. En ondertussen bleef hij maar doorgaan met mij lastig vallen en bedreigen. Maar ook hier is van te voren nooit een belletje gaan rinkelen dat ik voor hem moest uitkijken. Want in de kliniek heeft hij mij verteld dat hij iemand tot op het bot kan krenken. Bij zo’n opmerking zou een normaal mens toch al uit de buurt blijven van zo iemand.

Tussen de aangiftes door heeft een kennis van mij te horen gekregen dat hij prostaatkanker heeft. Ook toevallig weer een oudere man. Of zou het onderhand geen toeval meer zijn vraag ik me af???

De man is nogal eenzaam en had op dat moment geen contact met zijn zoon. En als hij bij de arts kwam of een onderzoek had, dan was hij zo zenuwachtig dat alles lang hem heen ging/gaat en niet heeft gehoord wat er is gezegd. Dus vanaf januari toen hij heeft gehoord dat hij kanker heeft, ben ik naar elk ziekenhuisbezoek, overleg en onderzoek mee geweest. Zo heb ik hem ook weer in contact gebracht met zijn zoon. Maar ja, die doet verder niks en gaat niet mee naar het ziekenhuis, terwijl hij  daar nota bene werkt. Hij denkt: ‘dat doet ingrid wel. In het begin ging ik ook elke avond naar die man op bezoek want hij was bang alleen. Maar ik probeer het nu op een lager pitje te krijgen, want ik hou dit gewoon niet meer vol. Hier geef ik ook weer niet mijn grenzen aan. En ook hier wordt weer misbruik van me gemaakt.

Op mijn verjaardag was de grootste teleurstelling. Ik heb het niet gevierd dus hij heeft wel gebeld. De volgende dag zou ik bij hem op visite gaan. Ik had eigenlijk wel een bloemetje verwacht. Al was het één narcis uit de tuin. Maar helemaal niks. Ik heb er toen na een week wel iets van gezegd. Maar ja misschien zijn mijn verwachtingen wel te groot. Ook bel ik hem elke avond. Heb wel eens uitgeprobeerd om 2 dagen niet te bellen maar uit zichzelf belt hij niet.

En nu ga ik 3x per week ’s avonds op bezoek. Maar hij zit dan altijd film te kijken. En ik domme doos zeg er niks van, terwijl hij eigenlijk over mijn grenzen gaat. Ik kom voor hem, maar zo ziet hij dat niet. Hij denkt dat ik anders maar alleen thuis zit en mij eenzaam voel.

Echt ik moet stoppen met zulke dingen voor mensen te blijven doen. Ik weet ook niet waarom ik het doe en hoe ik ervan af kom. Ja ik volg op dit moment een training emotie regulatie therapie bij het GGZE en dat helpt me wel. En ik heb een training assertiviteit gevolgd. Waar ik nu mee aan het experimenteren ben in de praktijk.”

(15) Codeïne is een hoestprikkel dempend medicijn (opiaat). Het vermindert de neiging tot hoesten. Verder heeft het een pijnstillende werking. (Bron: serviceapotheek.nl)