De hond werpt zich op zijn rug

De hond werpt zich op zijn rug (allerlei fenomenen die stress en bijgevolg verslaving, burn out syndrome en depressie veroorzaken. Dit is er een van)

Leon de Winter schreef onlangs dat er een toenemende behoefte van de bevolking aan ‘schuld’ en ‘schaamte’ lijkt plaats te vinden. Hij liet achterwege waarom deze behoefte voortschrijdt.

‘Neurotisch’ is een beladen woord, maar feitelijk wil het niet meer zeggen dan dat we reacties vertonen op prikkels die niet in verhouding staan tot de werkelijkheid. Existentiële schuld of schaamte daarentegen, zou op zijn plaats zijn wanneer je bijvoorbeeld iemand hebt gemarteld of vermoord. Doorgaans zijn dit daden die worden verricht door sociopaten, psychopaten of mensen met een narcistische of asociale persoonlijkheidsstoornis. Naast dat alle benoemde groepen ‘lijden’ aan een vorm van psychopathologie is de grootste overlap een gebrek aan empathisch vermogen en het daarbij behorend ontbreken van een min of meer normaal werkend ‘geweten’. De sociopaat (om maar een van de ‘aanwinsten’ te noemen) ziet de wetten die wij als samenleving met elkaar hebben vastgelegd niet als een structurele bescherming van personen of groepen, maar als een groot net met ontelbare mazen, waar hij gebruik van kan maken. Dat hij daarmee anderen dupeert, zichzelf verrijkt en de maatschappij daarvoor laat bloeden is hem om het even. De sociopaat denkt en gedraagt zich als een opportunist in kabouterland. Wij zijn een kabouterland omdat we geloven in het sprookje dat iedereen zich hier wel zal houden aan de eerder genoemde afspraken die wettelijk zijn vastgelegd. Omdat we geloven dat de regering ons beschermt. Omdat we geloven dat geen land het in zijn hoofd zal halen om ons binnen te vallen. Omdat we geloven dat de Amerikanen ons wel weer komen bevrijden en ga zo maar door. Zelf actie ondernemen en het gezonde verstand mobiliseren en kracht bijzetten is bij ons gehospitaliseerde volk een uitstervende eigenschap geworden. De regering heeft niets meer met het volk te maken. Het volk reageert als een klein kind dat door papa en mama in de steek is gelaten en betuigt spijt, want dat lijkt – kolossaal misverstand – het enige verweer dat nog mogelijk is. Wanneer de meerderheid zich als masochist opstelt zal de opportunist zich als sadist gaan gedragen. Dat is de psychologische, zelfs wiskundige wet van statusbepaling: ga jij op de plaats van slachtoffer staan, dan maak je van de ander een dader.