Verontschuldiging aan Bram

Vlissingen 21 januari 2012

Hoi vriend,

Ik wil je graag uitleggen waarom ik de laatste keer toch nog naar België ben gegaan om wat recepten.

Jij en ik hadden, tot mijn grote opluchting, kort daarvoor even gepraat over mijn probleem. Jij handelde niet alleen daadkrachtig door Sigrid te bellen, je slaagde er ook nog in om met een glimlach mij te vragen hoeveel ik gebruikte. Dat iemand mij zo helpt, geruststelt en niet veroordeelt is voor mij ondenkbaar. Daar is wel een analyse op los te laten, maar in mij is daar geen logica voor te vinden. En het was de verlossing.

En ik kon niet van het ene op het andere moment alles rechttrekken.

Dit is hoe ik belandde in een situatie die onhoudbaar werd en in mijn logica gevolgd moest worden door de dood:

Na Madrid zijn er zoveel zaken gaan spelen dat slapen er niet meer in zat. Ik zal je niet vermoeien met lamenteren over details, noch grote lijnen. Die heb je van me gehoord of begrepen. Je ziet zoveel meer en sneller dan wat ik gewend ben om me heen waar te nemen. Ik weet niet hoe mijn ‘talenten’ zich op dat vlak tot jou verhouden. Aanvankelijk kon ik dat zien in een vorm van symmetrie, maar later ‘faalde’ ik steeds vaker en werd jij succesvoller.

Je basishouding is ‘winnen’. Hoewel ik veel geleerd heb over de onderdrukking van mijn agressie, heb ik lange tijd slechts overleefd. Winnen kan ik ook. Vroeger ging dat bijna vanzelf, nu moet ik het opnieuw aanleren.

Hoe dan ook, er is iets in de stilte tussen ons waardoor ik soms twijfel aan mijn eigen vermogens. Dan ga ik me zorgen maken dat jij me als zwak ziet, een zielig geval.

Houd me ten goede het ontstaat in mij. Jij doet niets dat ik ervaar als onecht of onheus. Ik zou een handreiking willen doen naar jou om uit te zoeken wat er met mij gebeurt. Is dat overdracht? Dat wil ik toch helemaal niet.

Terwijl mijn gebruik groeide, werd het steeds penibeler om aan mijn pillen te komen. Online bestellen ging een tijd goed, maar op enig moment besloot Visa al die online bedrijven in de ban te doen.

Er diende zich, na veel zoeken, een andere oplossing aan. Een Indiaas bedrijf werkt met de volgende formule: ik moest geld overmaken naar een rekening in Londen. Als het geld daar was aangekomen, werd de bestelling goedgekeurd en het pakketje uit een of ander vaag land naar mij toegestuurd. Tot de douane feilloos de goederen er uit pikte, die vernietigde en mij daarover een keurig briefje stuurden. Het bedrijf uit India bleef het proberen middels andere verpakkingen e.d., maar het lukte niet meer. Het is wellicht niet boeiend, maar ik durfde niet om hulp te vragen. Alles zou instorten en mijn schaamte zou voorgoed zijn.

Uiteindelijk ben ik o.a. met de gekopieerde recepten begonnen. Een ‘point of no return’ voor mij. De eerste keer dat ik mijn integriteit bewust beschadigde. Omdat die integriteit in mijn perceptie het enige waardevolle is voor het ‘zelf’, ervoer ik mijn staat als ‘vogelvrij’. Ik wist  dat ik jou kon verliezen, je vriendschap, je vertrouwen. Zoals met je vriend Ton gebeurde van het Sint Lucas. Daarom was het allemaal eindig. Onherroepelijk. Ik zou zo lang mogelijk doorwerken, mijn plichten nakomen en op een dag gepakt worden door de Belgische politie. Ik vond suïcide daarna acceptabel. Ik wilde al heel lang van het leven af.

Toen uiteindelijk mijn relatie met Cora evolueerde tot wat hij vandaag de dag is, ben ik met haar naar een toekomst gaan kijken. Het plan was om, na mijn vaste aanstelling bij Solutions (die maar uitbleef) nog een tijd door te werken en tegelijk af te bouwen. Vervolgens onbetaald verlof op te nemen en terug naar Madrid gaan.

Pas nadat jij zo kwaad had gereageerd naar mij, begon ik te beseffen dat jij mij had beschermd (tenminste dat vermoed ik). Ik zat gevangen in het idee dat ik een ‘vervalser’ was en jouw positie nooit kon benadelen. Dat het voor iedereen duidelijk was dat ik initiatiefnemer en bedrieger was. Ik had daar beelden bij. Een gendarme die mij inrekende, de ontwenning op het politiebureau. De val. Het einde. Klinkt dramatisch, maar dat was hoe ik in mijn denken gevangen zat.

En dan komt uit jouw hoek de bescherming en een inzicht in mij. En ik dacht: hij begrijpt wat ik heb gedaan en wil me helpen. Daarna meteen Sigrid gebeld om de noodzaak van aanlevering van medicatie te bespreken. En ik moest overbruggen.

Vreemd. Zojuist bezoek gehad van Jolande Bastiaans van ‘Lef’ en Don, de fotograaf. Over ‘Zucht’.

Na het interview dacht ik veel eenvoudiger: ‘Ik wil Bram niet kwijt. Ik wil zo graag dat hij me helpt. Dat hij begrijpt waar ik nu ben en dat ik wil winnen. Dat ik heb mogen falen. De gedachte dat ik daarop geen recht heb zet ik opzij.

Jij hebt meer dan recht op je woede naar mij, je teleurstelling. En ik houd genoeg van je om je om hulp te vragen. Niemand anders kan dat.

Liefs,

Je vriend M.

Amsterdam, 23 maart 2008

Re: Benzodiazepine addiction treatment

Dear Dr. Legarda,

I wish to refer one of my patients, mr. M. Inderwisch, to your clinic so that he can be treated for his severe addiction to benzodiazepines.

The patient takes up to 20 pills of zolpidem tartrate (10 mgs each) a day.

The patient suffers from depression, panic disorder and sleeping disorder and has self-medicated to the extent that he became aware of the danger he has put himself in. He is now ready to take steps to fight his addiction.

In my opinion his interest would be served best if he went to Tavad Clinic in Madrid where the treatment for benzodiazepine addiction is quite humane and succesful.

I suggest that we discuss the details by Telephone or e-mail (your preference).

Yours sincerely,

Dr. A. Bakker

Psychiatrist